Twee jaar geleden reikte ik het eerste exemplaar van ‘#Hoedan?’ uit aan Danielle Braun. Met deze gids voor een veilig gesprek over kerk, geloof en lhbt+ wilde ik een goede poging wagen om mensen, kerken en organisaties te ondersteunen een dialoog op gang te brengen. Broodnodig omdat ‘lhbt+’ en het ‘christelijk geloof’ nogal eens een ongelukkig huwelijk bleken te vormen. Met als gevolg grote gebrokenheid in mensen en in kerken. Maar hoe is dit nu, twee jaar later…?
Ruzie onder de regenboog
Mijn indruk is dat de ‘ruzie onder regenboog’ helaas allerminst is afgenomen. Deze week kwam de scheuring in de Christelijke Gereformeerde Kerken (CGK) uitgebreid aan bod. In de christelijke en seculiere media, van het ND tot aan de NOS. De visie op de positie van vrouwen en het omgaan met lhbt+ vormde hierbij een splijtzwam.
Eerder was in de media te vernemen dat de Love2Meet LGBTQ+ na vier jaar samen optrekken met Mozaiek, zelfstandig verder gaat. ‘Dit besluit kwam voort uit verschil van inzicht over gelijkwaardigheid, inclusiviteit en zichtbaarheid van LGBTQ+ binnen de kerk’, zo luidde de verklaring.
Naast deze in het oog springende ontwikkelingen zijn er veel meer geluiden te horen over spanningen en scheuringen in lokale kerken. Samen de onmin overstijgen blijkt in de weerbarstige praktijk menigmaal uit te draaien op een desillusie.
Grote gevolgen
Onenigheid over omgaan met lhbt+ raakt uiteindelijk niet alleen de theorie, maar vooral mensen. Mensen die afhaken. Afhaken met pijn. Lhbt-ers én hetero’s. Met verschillende visies. En waarom? In mijn omgeving zie ik dat afhakers lang niet altijd de benen nemen vanwege een visie of genomen besluit dat hen niet zint.
Vaak verlaten deze mensen de kerk van Jezus vanwege onveiligheid. Denk aan ledenvergaderingen die exploderen, kwetsende opmerkingen die worden gemaakt, leiders die om de hete blij heen blijven draaien en die maar geen keuze maken. Óf in de achterkamertjes plots een besluit blijken te hebben genomen en de gemeenschap overvallen met een voldongen feit.
Juist dit gebrek aan openheid, transparantie en dialoog maken dat vertrekkers hun gemeentebezoek staken. Om deze redenen heb ik de afgelopen twee jaar verlangende zoekers (vanuit seculiere achtergronden) hun zoektocht naar Jezus zien opgeven. Oprechte christenen die al tientallen jaren hun kerk dienden, blijven thuis. Diegenen die ondanks hun kerkpijn een nieuwe poging waagden om zich aan te sluiten, dropen even teleurgesteld weer af.
Hoe. Dan. Wél? Oftewel #Hoedan?!
Samen zegenrijk zoeken
Mijn ervaring is dat het kán: met blijvende verschillen van inzicht samen optrekken in de Geest van Jezus. Makkelijk? Nee. Mogelijk? Ja. Verrijkend? Zeker!
In de afgelopen jaren heb ik met vele kerken en organisaties mogen optrekken. Soms met een overwegend traditioneel geluid, soms met een vooral modern geluid, maar bijna altijd: met een mix hiervan. Zo heb ik begeleiding geboden bij evangelische kerken, pinksterkerken, Mozaiek, baptistengemeenten, Nederlands Gereformeerde Kerken (NGK) en Protestantse Kerken Nederland (PKN). En verrassend genoeg meldden zich ook besturen van basisscholen, middelbare scholen en organisaties die voorlichting geven op scholen.
Ongeacht de kerkelijke ligging of inslag op scholen en in organisaties, lukte het vaak goed om samen dichterbij te komen. Dichterbij Hem. Dichterbij elkaar. De individuele visies op geloof en lhbt+ bleven doorgaans hetzelfde, maar werden óók verrijkt. Begrip, empathie en verbondenheid namen toe. In geen enkele kerk, organisatie of school werd men het samen inhoudelijk eens, maar groeide wél de eenheid. Samen ‘eens’ is immers iets anders dan samen ‘één’. Dát verstaan en toepassen is een belangrijke sleutel!
Natuurlijk was het niet alleen maar pais en vree. En vertrokken er wel eens mensen, omdat uiteindelijke beslissingen te ver gingen: linksom óf juist rechtsom. Maar zelfs al scheiden kerkelijke wegen, vanuit wederzijds begrip kan je elkaar zegenend het beste toewensen. Soms lukt dit niet, maar vaak ook wel.
Plekken van hoop
In veel situaties ondersteun ik kerken en organisaties door middel van een drietal seminars, die zich achtereenvolgens richten op ‘connectie’, ‘college’ en ‘cultuur’. Vanuit het luisteren naar elkaar, verdiepen we ons in de verschillende Bijbelvisies en bouwen we aan een cultuur van gesprek en begrip.
Hierbij moedig ik kerken en organisaties ook aan om op een gegeven moment een duidelijke knoop door te hakken. Veiligheid vraagt om duidelijkheid. Duidelijkheid aan de hand van een tijdspad dat voor iedereen helder is en een proces waarin ieders stem wordt gehoord.
Begin 2026 staan er alweer kerken vanuit verschillende denominaties ‘op de rol’ die ik mag ondersteunen. Dit doe ik met veel voldoening. Want: het blijft mijn roeping om complexe vraagstukken voor de kerk in Nederland inzichtelijk én bespreekbaar te maken. Om op deze manier samen recht te doen. Recht aan God én recht aan mensen.
Kan ik jouw kerk, school of organisatie hierbij helpen? Let me know!
0 reacties